Potpourri-2

Among the various things I did in last few weeks, I watched Rhapsody in August, Gone with The Wind, Saving Private Ryan and read Arundhati Roy's An Ordinary Persons Guide to Empire. The one thing that was common in all these was "WAR".

Rhapsody in August is a Japanese film directed by Akira Kurosawa. Its a simple story which shows how 3 generations react to the bombing of Nagasaki. It is not considered as Akira's best one, but this movie fulfilled my long desire of watching an Akira movie. My another wish of watching Sathyajit ray's work was also fulfilled with Aparajito. With subtitles and with powerful use of cinema language watching neither an Japanese film or Bengali film is not so difficult. I liked Rhapsody. The location, background score and the way the story moves, like a stream running silently through woods, reminds me Adoor's Nizalkuthhu. The main character is an old lady who lost her hair and husband in bombing of Nagasaki. Her grand children are with her for vacation as their parents went to Hawaii to visit a person in dead bed who is considered to be old lady's brother. The old lady is not able to recognise her brother and so she is not ready to visit him. Further he married an American woman. The grand children persuade her to visit Hawaii, so that they could also visit. But they gradually change their idea (especially after visiting the place where bomb dropped in Nagasaki). Finally the lady accepts to go and so they send a mail she will come to Hawaii after anniversary of bombing which will be the anniversary for her husband too. Meantime the second generation people come back and in all praise for their new relatives, because of their affluent status. The old lady and the younger ones get irritated by this talk.When the old lady's son and daughter come to know about the reference to bombing in the mail sent , they are worried that it will embarrass their new relatives and the welcome hand may be withdrawn. But on contrary the Japanese-American relative (son of old lady's brother) come to take part in the anniversary and feels sorry for his uncle's death. The film ends with him leaving back to Hawaii as his father expires and the old lady behaves in hallucination on the anniversary day of bombing. More than the film I loved the title which sounded like a poem and represented movie well. Through the story he beautifully shows the emotions the different people undergo about bombing. The war is over but its haunting thoughts still linger. The story is not blaming anyone for war, it just show how cruel a war and what a war can achieve is nothing but loss for all. A beautiful statement about war comes in Gone with the wind. At the end of war nothing exists and no one knows why they fought it and what they want or got.

Gone withe wind uses American civil war as a backdrop. Its a lengthy movie with wonderful acting by the two leading pair. The story is too complex. More than story what was great in the story is the characters consistency. Its more about people than about incidents. Incidents exists to establish them. The interesting thing about the movie is, it is not about good Vs Evil, which I fell never exists in real life. The people are not black or white. They are Grey. People who openly proclaim that they are selfish and act so and who always want to prove that their benevolent hearted and try to live so and under some instances expose their selfishness. This is a thing which I liked in this movie than Rand's work. In her novels in the heart its always good vs evil and only difference is the evil are those who were generally shown as good in most of the works. she too will present people in the middle but her story won't be about them and she also say service as a sin. But gone with the wind just points the selfishness which lies deep inside the benevolent face we wear. It doesn't say It is good or Its bad.It just says It will exist. Its a movie at the end you won't fall in love /try to emulate one character or loath one. But on contrary you will learn to accept the versatility of life. On the flip side the film shows slavery with an soft corner, but for that it's a good cinema.

Saving Private Ryan- Hollywood -Steven Spielberg film. It spares no chance to show how caring American government on its citizens (well the whole film is all about it). It takes us through the modern battle field which is nothing but the streets and beach shores in which we will relax on a normal day. The film shows, what drives the military men to fight- kill otherwise will be killed,the way man behaves in front of death, the moral consolation he says to himself for the butcher he does and the need of strict status quo in war front. Above all the film reminded me how precious the peace that I enjoy now is.

Arundhati Roys "An ordinary persons Guide to Empire" has nothing but her hatred for American and Indian ruling power. I wonder is this how Ellsworth Toohey's writing would be- may be or may be not. When she reason out why she hates these power centres, it makes perfect sense but it fails to impress as her solutions are hollow. I wonder do they have any alternative? The result is a highly rhetoric work (with excellent use of metaphors and language- i liked the phrase " do turkeys enjoy thanksgiving?") which looks like the oration our political leaders make during election. What she suggest is destruction of existing system. But what next? We have several examples in history where people who desired to build a new system and started the road map with complete destruction of existing system and lost path after that. But still people do it . Is it the only path available? or is it the easiest path to become a demagogue?

கதை கதையாம் காரணமாம்

"பாட்டி அப்பளம் சுட்டாள்"-சிறுகதை.
"பாட்டி வானலியில் எண்ணை ஊற்றினாள். அப்பளக் கட்டை எடுத்தாள்....." -நாவல்.
இந்த பகுப்பை ஆதரிக்கா விட்டாலும் எதிர்க்காதவன் நான். ஆனால், நாவல், சிறுகதை சார்ந்து என்னுள் இருந்த எண்ணங்களை தெளிவடைய செய்தது R.K. Narayan இன் Malgudi Days. இந்த சிறுகதை தொகுப்பு நான் இதற்குமுன் படித்த சிறுகதைகளில் ரசித்தவையையும் , அதற்கான காரணத்தையும் உணர்த்தியது.

நான் படித்தவற்றில் பெரும்பாலுமானவை நாவல்களே. பெரும்பாலும் நாவல் படிக்கும் வேகத்திற்கு சிறுகதை தொகுப்பு படிக்க முடிவதில்லை. ஒரு சிறுகதைக்கும் மற்றொன்றும்கிடையே போதுமான இடைவெளி தேவைபடுகிறது. தொடர்ந்து 3/4 சிறுகதை படித்தால் அடுத்த சிறுகதையை ரசிக்க முடியவில்லை. ஆனால் நாவலில் தொடர்ந்து பல அத்தியாயங்கள் படிக்க முடிகிறது. இது கூட நான் சிறுகதையை தவிர்க்க காரணமாக இருக்கலாம். மற்றொரு விசயம், வார பத்திரிக்கைகள் கவிதைக்கு பிறகு அதிகம் கொலை பன்னியது சிறுகதைகளைதான்.

சிறுகதைகள் பெரும்பாலும் பேசுவது ஒரு குறிப்பிட்ட நிகழ்வைதான். பெரும்பாலும் அது சாதரண மனிதர்களின் வாழ்வில் நிகழ்கின்ற சற்றே வித்தியாசமன நிகழ்வுகளை பற்றியே பேசுகிறது. ஆனால் நாவலுக்கோ சற்றே அசாதராணமான நிகழ்வுகளும், நிகழ்வுகளைவிட ஏன் அது நிகழ்கிறது என்பது சார்ந்த நம்பகதன்மையை ஏற்படுத்த வேண்டிய அவசியமும் ஏற்படுகிறது. சிறுகதை சாதரண மனிதர்களை சுற்றி நிகழ்வதால் charachter establishment/ consistencyக்கு ரொம்ப மெனக்கெடவேண்டியது இல்லை. அப்படி chrachter establishment செய்ய முயற்சிக்கிற சிறுகதைகள் ஏதோ அரைகுறையாக முடிந்ததாகவே தோன்றுகிறது. நாவலுக்கு ஒரு முழுமையான முடிவு அவசியம் ஆகிறது. ஆனால் ஒரு சிறுகதையின் பெரும்பகுதி வாசிப்பவரின் கற்பனையில் இருக்கிறது. அந்த கதை பேசும் நிகழ்ச்சிக்கு பின் அந்த கதாபாத்திரம் என்ன செய்யும் என்பது வாசகனின் கற்பனையில் நிகழ்கிறது. அதனால்தான் சிறுகதைகளுக்கு இடையே இடைவேளை தேவை படுகிறது.

swami and friends மட்டுமே படித்திருந்ததால் R.K Narayan ஒரு நகைச்சுவை எழுத்தாளராகவே தெரிந்தார். அது எவ்வளவு தவறு என்பது இந்த வாசிப்புக்கு பின்தான் புரிந்தது. ஒருசிறுகதையில், நாய் ஒன்று பிச்சைகாரனிடம் இருக்கும். அதை அவன் அடிமை போல் நடத்துவான். சிலர் அந்த நாயை விடுவிப்பார்கள் , ஆனால் சில நாட்களில் அந்த நாய் மீண்டும் அவனிடமே அடிமையாகி விடும். இந்த கதை எனக்கு எதோ நாயை பற்றி மட்டும் சொல்வதாக படவில்லை. வாழ்க்கையில் மாற்றங்களுக்கு மருகும் மனிதர்கள், பிரச்சனைகளை சமயோதிகமாக சமாளிப்பவர்கள், கடந்த காலங்களிலே வாழ்பவார்கள், என எல்லா மனிதர்களையும் காணமுடிகிறது.

கற்பனைதிறன் நிறைந்த அதே சமயம் உலகியலை உற்று கவனிப்பவரின் படைப்பு.