most likely - forever hold in silence

I had a dream. Dream of becoming a writer. A writer who is remembered for what he wrote , not on how many he wrote. Some one like Harper lee or Thiruvalluvar (if he is real). I used to say that's what my life is all about. If anyone wonder why these sentences are in past, because now I am becoming doubting Thomas. Not a doubting Thomas who put his toil and at the end found "oh, he is not there", and he does not have it. But a doubting Thomas because he never moved his first step in the direction of his dream. Is it what still he wants or is it a distant past of him, which he could not find in him any more. It's OK if the bright fire that was once , not in distant past, has become a cinder, but it looks as if it has become an ash. An ash: which has neither a warmth nor the trace of what it was a while ago.

If anyone reading this (I know there is only one who reads it), wonders why I think so, here is the revelation. Well I never wrote that often while I am in India as I am in US. However I wrote at least once a month, at least few lines to keep it floating. Sometimes there were longer gaps, I came back vowing I'll write more. But now it is close to an year since I last wrote. I used to say may be I am busy with things, new job, new house bla...bla... But now I am in US for a short trip, all alone with the time that gets killed on no purpose. Still I didn't thought of writing something.

It dawned on me, well I couldn't find anything to write about. That is the truth, somehow, somewhere in the life, I lost my urge to tell things, I lost opinions, I am becoming someone who neither has anything to tell nor wanted to tell. Is it because I found that there is no one to read what I say? I guess not. I don't know what triggered, life carried it all by itself, It keeps me spinning . I am becoming a top which tries to not to loose its foot and thrown out when the whip called life keeps you spinning like anything. Or is it just one more excuse?

Anyway I decided to record down whatever for some time I was noting down in my phone. Things which are too small to be find a place as a stand alone post.

-----------------------------------------------

02-08-10:
Once I asked my Kerala friend, why he always carry umbrella? He said it's Kerala, you'll never know when it'll rain. Similarly its Chennai and you never know when you'll get stuck in traffic. Every road has the possibility to get congested. Just like how a clear sky can surprise with a downpour, a smooth flowing traffic can stop. Reason could be someone just parked a lorry and went or simply lot of people choose to travel in that road on that eventful day. Till you reach your house, you can never tell how long you have to be in the road.

03-08-10:
When you have nothing to do , no one to laugh or fight or cry or to talk about weather (for that matter on anything that neither of you care), you start to think. when everything else shuts up, mind starts to run amok. For me, of all things the toughest is, when I hit bed and close my eyes or when I am awake in the night journeys which keeps going as if never end, to not let my thought train start. The trouble is the horizon it dabble, questions it throw. They neither make the days passed as worthy one nor the days to come as green.

14-04-11:
He looked at me. He said, "you want to become the one, you never is". Before I react he went. He is nowhere. Maybe he is the one everywhere and I am just trying to find him somewhere alone and end up finding him nowhere.

09-05-11.
Life is like a train journey. A destination less journey, disguised as the one towards a destiny. The truth is every one's only destination is death. Till then we travel. All of a sudden in a station we are asked to get down and catch another train. Sometimes we make the choice , sometimes other force us. But each time we hop, we think it'll be a better journey in a cosy class. But all we do is keep waiting for the station to do the switch by looking at the station boards and biting our nails on whether we catch the next train.

Instead if we board the train and enjoy the luxury it gives , all looks better for a while , but soon things go down , just like a long distance train toilet. It gets more crowded and we are damned. We can never sit and enjoy the ride. Moment we do, we miss our hopping station- all the vigilant hops we did so far become waste. Popular wisdom is always right about the station one has to hop,class one have to board. But the trouble is one has to keep hopping till death. It never stops. Either one adjust himself to live in the staleness of pond or keep flowing. There is never a neutral in war and a balanced in life.

There is nothing about the people who do the hop all their life. But for others. For those who are like me: So the question is who is smart the one who gives up as he has no energy to hop after several hops or the one who settled with the first stale itself.

-----------------------------------------------

This is good, though just copying what I wrote some time back. I figured some or most I have written stinks. It could have been done far better. But guess what, I love doing it. It is not like one of those movies which you love as kid and now in your thirties , you watch again and wonder, Did I like this shit. Still I guess this is part of my life, My dream,( thought there is a good chance it'll be just my dream).

traffic diaries-2

What all we do is to play. Life and we exchange punch inside a boxing square. For an epoch of time, you go on defense mode, dodging the punch and for some time you try to make some hits. It might get nasty with some hits under belt. As bell goes round after round, it's not that easy to play a disciplined game. All gets fair. One fine day you enter the arena, but don't go for the square. You take a chair and watch the match while sipping a drink. It doesn't matter who plays against whom. You observe it like a passenger in a window side seat. It is called aging gracefully, a life well lived. But not all get this. Some are forced to play at square and for some the beatings they took in match make them to close themselves in their room , shut away from world, in a state of self imposed imprisonment.

சிங்கம்

எவ்வளவு மொக்கை படமாய் இருந்தாலும் விடாமல் பார்பவன்தான் நான். பள்ளி நாட்கள், cable ஆரம்ப காலம், Raj digital channel சனி ஞாயிறு நாட்கள் காலை 4 படங்கள் போடுவார்கள். Censor board அதிகாரிகள் மட்டுமே பார்த்திருக்க கூடிய படங்கள் அவை. அவர்கள் கூட முழுசாய் பார்த்திருப்பார்களா தெரியவில்லை. அப்படி பார்த்திருந்தால் ஆளில்லாத டீக்கடையில் டீ ஆற்றும் அவர்கள் கடமை உணர்ச்சியை என்ன சொல்வது. அவற்றையும் கூட விடாமல், ஒன்று அல்ல 4 படங்கள் தொடர்ந்து பார்த்த 'ரொம்ப நல்லவனான' நான் பயப்படும் சில பெயர்கள் உண்டு. அவை பேரரசு, விஜய், Sun pictures. இந்த 3 பேருக்கும் இடையே நிறைய தொடர்பு உண்டு. பேரரசு விஜய்யை வைத்து படம் எடுத்தார். அப்பறம் விஜய் படத்தை பரத், அஜித் இப்படி எல்லோரையும் வைத்து எடுத்தார். Sun pictures ரெண்டு விஜய் படம் எடுத்தாங்க, இப்ப ஒரு வித்தியாசத்துக்கு சூர்யாவை வைத்து ஒரு விஜய் படம் எடுத்திருக்காங்க.. Trailer பார்க்கும் போதே கொஞ்சம் பயமாத்தான் இருந்தது. வாழ்க்கையில் சில சமயம் மூளையின் எல்லா neuron சொல்லும் செய்யாதேன்னு, இருந்தும் செஞ்சுட்டு திருதிருன்னு முழிப்போம் (அவனவனுக்கு அவன் கல்யாணம் ஞாபகம் வந்தால் நான் பொறுப்பில்லை), அப்படி ஒரு முடிவுதான் நான் சிங்கம் பார்த்தது.

எதாவது வித்தியாசமாய் செய்யனுமினு room போட்டு யோசிச்ச ஹரி, heroவிற்கு intro தர மாதிரி இந்த தடவை வில்லனுக்கு தந்திருக்கார். ரொம்ப புத்திசாலி வில்லந்தான் ஆனால், ஹீரோவோட மோத ஆரம்பிச்சவுடன், காசு குடுத்து படம் பார்க்க வந்தவனை விட, முட்டாளாகிவிடுகிறார். அந்த கால பீர்பால் கதையை , இன்றைய ஆதித்யா tv பார்த்து வளரும் குழந்தைகள் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காவே கதையில் நுழைச்சிருக்காரு டைரக்டரு. சூர்யா சண்டை போடுகிறார்; ஊர் பிரச்சனையை தீர்கிறார், சின்ன ஊர் என்பதால் பிரச்சனைகள் அதிகம் இல்லை, எனவே சிங்கத்தின் மதியூகத்தை மீண்டும் மீண்டும் நாம் அறிய , heroine வாய்ப்புக்கள் உருவாக்குகிறார். invariably ஒவ்வொரு வாய்ப்பும் ஒரு பாட்டோடு முடிகிறது. இதற்கெல்லாம் நடுவில் விவேக் மனம் தளராமல் நெடுநேரம் நம்மை சிரிக்க வைக்க முயற்சி செய்கிறார். நம் மக்கள் அதை மதிக்காமல் சீட்டைவிட்டு எழுந்து போகிறார்கள் அல்லது திருட்டு DVDயா இருந்தால் forward செய்கிறார்கள்.

சென்னையில் இருக்கும் வில்லனும் தூத்துகுடியில் இருக்கும் ஹீரோவும் எப்படி சந்திப்பார்கள் என நாம் குழம்பி கொண்டிருக்க, “கேக்கிறவன் கேனையனா இருந்தா கேப்பையிலும் நெய் வடியும்” ங்கிற message பார்வையாளர்களுக்கு சென்று அடையனுமுனு ரொம்ப யோசிச்சு , சென்னையில் இருக்கிற ஜட்ஜ், யாருக்கும் எங்க இருக்குனு கூட தெரியாத கிராமத்து police stationயில் ரிமாண்ட் கையெழுத்து போடனும் என்ற order போடுகிறார். அந்த ஜட்ஜுக்கு அந்த ஊர் பேர் எப்படி தெரிஞ்சுதுன்னு தெரியல்லை.

அதுக்கப்பறமென்ன வில்லனும் ஹீரொவும் ஆடுற ஆடு புலி ஆட்டந்தான் மீதி படம். சிங்கத்துக்கு சென்னைக்கு promotion கிடைக்குது. வந்து பார்த்தால் promotion வாங்கி குடுத்ததே நம்ம வில்லந்தான். அட என்ன twist அப்படின்னு என் கூட படம் பார்கிறவன் கிட்ட சொன்னா, இது தெரிஞ்சதுதானே அப்படினான். அது சரி அவன் மீட்க முடியாத இருளில் இருக்கான் அப்படின்னு முடிவு செய்து, தனி ஆளாகவே படத்தை ரசிக்கற முயற்சியில் இறங்கிவிட்டேன்.

விவேக்கால் தர முடியாத காமெடியை ரெண்டே scene வர விஜயகுமார் தருகிறார். சிங்கத்தை Assistant Commisioner ஆக்குவதாகட்டும், இறுதியில் சிங்கம் part 2 வரும் என சொல்வதாகட்டும், என்ன காமெடி.!!!

சுஜாதா, “திரைக்கதை எழுதுவது எப்படி" என்று ஒரு புத்தகம் எழுதி இருக்கிறார். எனக்கு தெரிந்து அதெல்லாம் வேஸ்ட். . சிங்கம் படத்தை எடுத்து அதில் இருக்கிற சில sequence மட்டும் மாற்றுவதற்கு கொஞ்ச நேரம் யோசித்தால் போதும், பலான ,sorry பல படம் பண்ணலாம்.

மென்முள்

நெடுங்காலமாக வாசிக்க நினைத்து, நேற்று வாசித்து முடித்த புத்தகம்-மோகமுள். தி.ஜா என்றவுடன் பலரும் சொல்லுவது மோகமுள். ஆனால் நான் 'அம்மா வந்தாள்', 'தி.ஜா சிறுகதைகள்', 'நடந்தாய் வாழி காவேரி', பிறகுதான் மோகமுள் வந்தடைந்தேன். மோகமுள், பல கிளை கதைகள், நிறைய கதாபாத்திரங்கள், பல்வேறுபட்ட கதை நிகழ்விடங்கள் என எந்த சிறந்த படைப்பாளியின் 'magnum opus'யிலிருக்கும் அனைத்து விசயங்களும் கொண்ட படைப்பு. எந்த ஒரு படைப்பாளியின் நெடுங்கனவு.

திஜாவின் எழுத்தில் ஒருவித எளிமை இருக்கும் . எதோ சாதரணமாய் செய்து விட்ட மாதிரி இருக்கும். அதை நாம் திருப்பி சொல்ல முயற்சிக்கும் போதுதன் தெரியும், அதிலுள்ள சிக்கல்கள். திஜா வின் முத்திரை, புத்தகத்தின் பல இடங்களில் காண முடிகிறது. ஆனால் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கின்றதா என்றால் இல்லை. இது என் தனிப்பட்ட பிரச்சினையாக கூட இருக்கலாம். ஒரு ராகத்தை எடுத்து ஒரு மணி நேரம் அதில் உள்ள நுணுக்கங்களை காட்டுகிற திறமையுடைய பாடகர் ஒருவரின், '2 மணி நேரத்தில் 6 பாட்டு' கச்சேரி கேட்பது போல் உள்ளது. திஜாவின் மிக சிறந்த வித்தைகளை படித்து விட்டு 'மோகமுள் ளில்' கிடைப்பது, an average experience for thi.ja standard.

மோகமுள் திரைப்படமாக எடுத்து கொண்டு இருந்த நேரமது, தினமணி கதிரில் வந்த கட்டுரையில், இருவர் மோகமுள் வாசித்து விட்டு அதே நினைப்புடன் கும்பகோணம் சென்று ஏமாந்து வந்ததாய் ஒரு செய்தி இருக்கும். உண்மையில் ஒரு இடத்தை விவரிக்கும் போது நம்மை அங்கு கொண்டு போய் அமர்த்திவிடுகிறார். இக்கதை அரை நூற்றாண்டுக்கு முந்தயைது, என்பது மறந்து போய், அந்த தெருக்களில் நாமும் உலாவுகிறோம். அவற்றின் அழகில் மயங்கி அதை காண விழையும் நொடியில்தான் புத்திக்கு எட்டுகிறது, இது கதையென்பது. இத்தகைய மயக்கத்தை ஏற்படுத்துவதில் திஜாவைவிட சிறந்தவரை நான் இன்னும் வாசிக்கவில்லை.

நிகழ்வுகளை, எண்ண ஓட்டங்களை விவரிக்கும் போது இரண்டிரண்டு படிகளாய் துள்ளும் நடை வாசிப்பாளனிடம் ஒரு வித புத்திசாலிதனத்தை எதிர்பார்கிறது. இந்த jump திஜாவின் மற்ற படைப்புகளை விட இதில் அதிகம் இருப்பதாகவே தோன்றுகிறது. பெரும்பாலும் கதை அதிகம் அலட்டிகொள்ளாது நிதானமாய் செல்லும் இரயில் போலவே செல்லுகிறது. ஆனால் முடிவில் எதோ துரித கதியில் எல்லோருடைய ஒப்புதலையும் பெற்று கதை முடியும் போது, இத்தகைய நாவலுக்குரிய முடிவாய் இல்லாமல் எதோ பின் குறிப்பு படிப்பது போல் உள்ளது.

திஜாவின் படைப்புலகில் சிக்கல்கள் பெரும்பாலும் கதாபாத்திரங்கள் உளசிக்கல்களேயன்றி, பிற மனிதர்களாலோ, நிகழ்வுகளாலோ வருவது அல்ல. வளைவுகளோ, திருப்பங்களோ இல்லாத , இரு பக்கங்களும் பசுமை எழில் நிறைந்த சாலையில் நடப்பது போன்ற ரம்மியமான அனுபவம். பிரச்சினை கதை இப்படியே 700 பக்கங்களுக்கு செல்லும் போது ஒரு வித தொய்வு ஏற்படுகிறது. இதனால்தான் என்னவோ எனக்கு இன்றும் , நான் பள்ளியில் படித்த சிறுகதை (கருணையே உருவான ஒரு ஆசிரியர் ஒரு மாணவனை தண்டித்துவிடுதல் பற்றிய கதையது) ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை மற்றவை ஏற்படுத்துவதில்லை.

traffic diaries-1

17-Feb-10:
Though you hate it,if normalcy is all you can have, why don't you try to have the better normalcy that most will admire you for?

03-May-10:
You got into a tunnel.It's completely dark. You are desperately looking for a light. Some light at the end of the tunnel- a ray of hope towards which you can run. You find one such light and start running towards it. But alas, you find that its not ray of hope but a train coming to hit you. Even if the destiny is that you have to hit by that train, won't it be better, if it had come without light. Why should it deceive you?How cruel it is! But that's what life does sometimes. It lifts you up in the air and let you fly for sometime and shoots you down. Can there be any reason for that other than you deserve some ting more than a normal failure? May be you are HIS favourite bitch whom HE decides to screw for good. Amen.

years gone by

I just walked into the bus stop. A bus stopped, crossing me. There were few empty seats in the back row in common side. I went to notice the route. It was my route. There were already some people standing near the back door to get in. People were getting down from the front door. I rushed to the front to get in. Before I got in, few ladies entered. They were going in a relaxed way to ladies side and blocked my way to reach the empty seats. Things might be tough for women in other aspects, but in Chennai bus they have their laugh always. They always get their seat. Quite often guys would be standing and contemplating, can he take the ladies seat which is free for long time. Right then a girl will enter relaxed and think for few seconds as if which seat she can pick and would settle in one. So there is no hurry for them. But for me if I couldn’t get one of those few empty seats, I have to stand for another hour and half. I steered through the gaps, and got into a seat.

There is an hour and half that needs to be wasted. Instead of looking at traffic, getting frustrated and cursing it, I decided to hear some songs in FM. I used to hear FM regularly. Back then in my college days, I was having a tiny radio. Then we had only ‘Vaanavil’ (Government FM). They will speak a lot and put few film songs. I had that radio even in my initial years of work, I guess around that time Suriyan and Radio Mirchi came in. I liked Radio Mirchi during the day and Suriyan FM at night. Then I went overseas on assignment and got distanced from FM. Now there are more than a handful of channels. Just like cable TV, you can switch from one to another when there is a commercial in one. Lot of times I liked radio over cassette or CD. Main reason: hearing a song in radio is like life, there is an element of surprise and we never know what song comes next. If I hit upon a favorite song, the joy it brings is more than what I get when I select and hear it in a music player. With huge storage spaces in musical systems, we have more songs in our library, but often we hear the same song and miss our yesteryear’s favorite. When radio plays it, its like accidentally meeting one‘s old friend. It takes one down the memory lanes.

Radio played “nenjam ellam” song from Aayudha Ezuthu. When the album was released, it was my favorite song. The male voice and lyrics had an aura. Thanks to repeated hearing, the attraction faded over time and it ceased to pull my attraction. When the song was released, I had just joined work from college. Thinking back it had been long time, 6 years had gone by. Then I was a guy with big aims and strong opinions, now I am a man with lot more confusions, responsibilities and less hopes. During these years some things changed and several remained the same. I traveled around the world, stayed in foreign land for few years, fell in love, got married. On the other side, I had abandoned one of my goals and my other goal is still in air as fresh as it was then. While people around me had moved around or ahead and rode the waves of economic boom, I remained in the same company, almost same job, most often having my own excuses. I guess the common denominator behind everything was my comfort zone. It dawned on me, there is cost to every action but the cost of comfortable inaction is much higher. I looked through the window. Bus was crawling in the middle of heavy traffic, while some people were cutting lanes, finding gaps and moving ahead. For some reason it looked like my life.

Paa and being writer

My wife asked me to write a post on “Paa”. I just saw the movie. The movie didn’t trigger any thought in me. If you love a movie or just a piece in it, then you can share your opinion on it. For that matter, if you hate a movie then also you can write about it. The trouble is with the movies, which you neither hate nor love. For that you have to be a wordsmith. I think that’s what distinguish a writer. You are not a writer, till you just articulate, your thoughts. You are, when you can take a figment of line that can’t be built any further and metamorphosis it into an interesting article of few hundred words, just like how a cotton candy is made from a teaspoon of sugar. . In a sense writer is like a magician. He tricks the reader. In paper he creates people, love, lust, hate cry and smile. The success of any writer is how much he pulls the reader into his magic- A world built just with words .

On “Paa”, it had no dull moments. But for some reason movie sounded familiar. It has consciously avoided the melodrama, these sort of movie takes. A woman in simple cotton saree and will of iron, a too good to be politician and a kid who is too old for his age not just in look and also in his wits-all these just sounded familiar in the era of feel good multiplex movies. But I had a question. The USP of the film is Amitabh- the star of bollywood, acting as kid hiding himself behind the makeup and modulated voice. The makeup and effects are so good that unless you keep chanting ‘it is He’ , you will forget it. It’s a movie advertised for a old man acting as kid, pushing himself into some difficult makeup’s. But when you enter movie hall expecting to see the traits of old man , which will tell he is the same old man and make your jaws open for the effort he has put, all you see is the character. It could be success of film, but doesn’t the viewers get dissatisfied, when they couldn’t identify their hero in screen. May be its just too perfect.