மென்முள்

நெடுங்காலமாக வாசிக்க நினைத்து, நேற்று வாசித்து முடித்த புத்தகம்-மோகமுள். தி.ஜா என்றவுடன் பலரும் சொல்லுவது மோகமுள். ஆனால் நான் 'அம்மா வந்தாள்', 'தி.ஜா சிறுகதைகள்', 'நடந்தாய் வாழி காவேரி', பிறகுதான் மோகமுள் வந்தடைந்தேன். மோகமுள், பல கிளை கதைகள், நிறைய கதாபாத்திரங்கள், பல்வேறுபட்ட கதை நிகழ்விடங்கள் என எந்த சிறந்த படைப்பாளியின் 'magnum opus'யிலிருக்கும் அனைத்து விசயங்களும் கொண்ட படைப்பு. எந்த ஒரு படைப்பாளியின் நெடுங்கனவு.

திஜாவின் எழுத்தில் ஒருவித எளிமை இருக்கும் . எதோ சாதரணமாய் செய்து விட்ட மாதிரி இருக்கும். அதை நாம் திருப்பி சொல்ல முயற்சிக்கும் போதுதன் தெரியும், அதிலுள்ள சிக்கல்கள். திஜா வின் முத்திரை, புத்தகத்தின் பல இடங்களில் காண முடிகிறது. ஆனால் எல்லா இடங்களிலும் இருக்கின்றதா என்றால் இல்லை. இது என் தனிப்பட்ட பிரச்சினையாக கூட இருக்கலாம். ஒரு ராகத்தை எடுத்து ஒரு மணி நேரம் அதில் உள்ள நுணுக்கங்களை காட்டுகிற திறமையுடைய பாடகர் ஒருவரின், '2 மணி நேரத்தில் 6 பாட்டு' கச்சேரி கேட்பது போல் உள்ளது. திஜாவின் மிக சிறந்த வித்தைகளை படித்து விட்டு 'மோகமுள் ளில்' கிடைப்பது, an average experience for thi.ja standard.

மோகமுள் திரைப்படமாக எடுத்து கொண்டு இருந்த நேரமது, தினமணி கதிரில் வந்த கட்டுரையில், இருவர் மோகமுள் வாசித்து விட்டு அதே நினைப்புடன் கும்பகோணம் சென்று ஏமாந்து வந்ததாய் ஒரு செய்தி இருக்கும். உண்மையில் ஒரு இடத்தை விவரிக்கும் போது நம்மை அங்கு கொண்டு போய் அமர்த்திவிடுகிறார். இக்கதை அரை நூற்றாண்டுக்கு முந்தயைது, என்பது மறந்து போய், அந்த தெருக்களில் நாமும் உலாவுகிறோம். அவற்றின் அழகில் மயங்கி அதை காண விழையும் நொடியில்தான் புத்திக்கு எட்டுகிறது, இது கதையென்பது. இத்தகைய மயக்கத்தை ஏற்படுத்துவதில் திஜாவைவிட சிறந்தவரை நான் இன்னும் வாசிக்கவில்லை.

நிகழ்வுகளை, எண்ண ஓட்டங்களை விவரிக்கும் போது இரண்டிரண்டு படிகளாய் துள்ளும் நடை வாசிப்பாளனிடம் ஒரு வித புத்திசாலிதனத்தை எதிர்பார்கிறது. இந்த jump திஜாவின் மற்ற படைப்புகளை விட இதில் அதிகம் இருப்பதாகவே தோன்றுகிறது. பெரும்பாலும் கதை அதிகம் அலட்டிகொள்ளாது நிதானமாய் செல்லும் இரயில் போலவே செல்லுகிறது. ஆனால் முடிவில் எதோ துரித கதியில் எல்லோருடைய ஒப்புதலையும் பெற்று கதை முடியும் போது, இத்தகைய நாவலுக்குரிய முடிவாய் இல்லாமல் எதோ பின் குறிப்பு படிப்பது போல் உள்ளது.

திஜாவின் படைப்புலகில் சிக்கல்கள் பெரும்பாலும் கதாபாத்திரங்கள் உளசிக்கல்களேயன்றி, பிற மனிதர்களாலோ, நிகழ்வுகளாலோ வருவது அல்ல. வளைவுகளோ, திருப்பங்களோ இல்லாத , இரு பக்கங்களும் பசுமை எழில் நிறைந்த சாலையில் நடப்பது போன்ற ரம்மியமான அனுபவம். பிரச்சினை கதை இப்படியே 700 பக்கங்களுக்கு செல்லும் போது ஒரு வித தொய்வு ஏற்படுகிறது. இதனால்தான் என்னவோ எனக்கு இன்றும் , நான் பள்ளியில் படித்த சிறுகதை (கருணையே உருவான ஒரு ஆசிரியர் ஒரு மாணவனை தண்டித்துவிடுதல் பற்றிய கதையது) ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை மற்றவை ஏற்படுத்துவதில்லை.

traffic diaries-1

17-Feb-10:
Though you hate it,if normalcy is all you can have, why don't you try to have the better normalcy that most will admire you for?

03-May-10:
You got into a tunnel.It's completely dark. You are desperately looking for a light. Some light at the end of the tunnel- a ray of hope towards which you can run. You find one such light and start running towards it. But alas, you find that its not ray of hope but a train coming to hit you. Even if the destiny is that you have to hit by that train, won't it be better, if it had come without light. Why should it deceive you?How cruel it is! But that's what life does sometimes. It lifts you up in the air and let you fly for sometime and shoots you down. Can there be any reason for that other than you deserve some ting more than a normal failure? May be you are HIS favourite bitch whom HE decides to screw for good. Amen.

years gone by

I just walked into the bus stop. A bus stopped, crossing me. There were few empty seats in the back row in common side. I went to notice the route. It was my route. There were already some people standing near the back door to get in. People were getting down from the front door. I rushed to the front to get in. Before I got in, few ladies entered. They were going in a relaxed way to ladies side and blocked my way to reach the empty seats. Things might be tough for women in other aspects, but in Chennai bus they have their laugh always. They always get their seat. Quite often guys would be standing and contemplating, can he take the ladies seat which is free for long time. Right then a girl will enter relaxed and think for few seconds as if which seat she can pick and would settle in one. So there is no hurry for them. But for me if I couldn’t get one of those few empty seats, I have to stand for another hour and half. I steered through the gaps, and got into a seat.

There is an hour and half that needs to be wasted. Instead of looking at traffic, getting frustrated and cursing it, I decided to hear some songs in FM. I used to hear FM regularly. Back then in my college days, I was having a tiny radio. Then we had only ‘Vaanavil’ (Government FM). They will speak a lot and put few film songs. I had that radio even in my initial years of work, I guess around that time Suriyan and Radio Mirchi came in. I liked Radio Mirchi during the day and Suriyan FM at night. Then I went overseas on assignment and got distanced from FM. Now there are more than a handful of channels. Just like cable TV, you can switch from one to another when there is a commercial in one. Lot of times I liked radio over cassette or CD. Main reason: hearing a song in radio is like life, there is an element of surprise and we never know what song comes next. If I hit upon a favorite song, the joy it brings is more than what I get when I select and hear it in a music player. With huge storage spaces in musical systems, we have more songs in our library, but often we hear the same song and miss our yesteryear’s favorite. When radio plays it, its like accidentally meeting one‘s old friend. It takes one down the memory lanes.

Radio played “nenjam ellam” song from Aayudha Ezuthu. When the album was released, it was my favorite song. The male voice and lyrics had an aura. Thanks to repeated hearing, the attraction faded over time and it ceased to pull my attraction. When the song was released, I had just joined work from college. Thinking back it had been long time, 6 years had gone by. Then I was a guy with big aims and strong opinions, now I am a man with lot more confusions, responsibilities and less hopes. During these years some things changed and several remained the same. I traveled around the world, stayed in foreign land for few years, fell in love, got married. On the other side, I had abandoned one of my goals and my other goal is still in air as fresh as it was then. While people around me had moved around or ahead and rode the waves of economic boom, I remained in the same company, almost same job, most often having my own excuses. I guess the common denominator behind everything was my comfort zone. It dawned on me, there is cost to every action but the cost of comfortable inaction is much higher. I looked through the window. Bus was crawling in the middle of heavy traffic, while some people were cutting lanes, finding gaps and moving ahead. For some reason it looked like my life.

Paa and being writer

My wife asked me to write a post on “Paa”. I just saw the movie. The movie didn’t trigger any thought in me. If you love a movie or just a piece in it, then you can share your opinion on it. For that matter, if you hate a movie then also you can write about it. The trouble is with the movies, which you neither hate nor love. For that you have to be a wordsmith. I think that’s what distinguish a writer. You are not a writer, till you just articulate, your thoughts. You are, when you can take a figment of line that can’t be built any further and metamorphosis it into an interesting article of few hundred words, just like how a cotton candy is made from a teaspoon of sugar. . In a sense writer is like a magician. He tricks the reader. In paper he creates people, love, lust, hate cry and smile. The success of any writer is how much he pulls the reader into his magic- A world built just with words .

On “Paa”, it had no dull moments. But for some reason movie sounded familiar. It has consciously avoided the melodrama, these sort of movie takes. A woman in simple cotton saree and will of iron, a too good to be politician and a kid who is too old for his age not just in look and also in his wits-all these just sounded familiar in the era of feel good multiplex movies. But I had a question. The USP of the film is Amitabh- the star of bollywood, acting as kid hiding himself behind the makeup and modulated voice. The makeup and effects are so good that unless you keep chanting ‘it is He’ , you will forget it. It’s a movie advertised for a old man acting as kid, pushing himself into some difficult makeup’s. But when you enter movie hall expecting to see the traits of old man , which will tell he is the same old man and make your jaws open for the effort he has put, all you see is the character. It could be success of film, but doesn’t the viewers get dissatisfied, when they couldn’t identify their hero in screen. May be its just too perfect.

நடந்தாய் வாழி காவேரி

எழுதுவது ஒரு வரம். சிலருக்கு இயல்பாய் வருகிறது. சிலருக்கு விஷ்வாமித்தரர் போல் கடும் தவம் செய்து பெற வேண்டிருக்கிறது. எப்படி வாய்த்ததோ, ஆனால் தி.ஜா விற்கு அவ்வரம் அளவின்றி இருக்கிறது. சுவாரசியமான கதையை சொல்வதென்பது வேறு, ஒரு கட்டுரை புத்தகத்தை சுவாரசியமாக சொல்வதென்பது வேறு. அதை சாதித்து காட்டி இருக்கிறார்கள் தி.ஜாவும், கிட்டியும், “நடந்தாய் வாழி காவேரியில்". அதுவும் என் போன்ற கட்டுரை என்றால் பயத்துடனே எடுப்பவனும் மூழ்கி போய் படிக்குமாறு.

காவேரியின் பாதையையும், அதன் கிளை மற்றும் உப நதிகளையும், காவேரியின் பாதையில் உள்ள ஊர்களையும் விவரிப்பதே புத்தகம். காவேரியின் போக்கை விவரிக்கும் போது, கண் முன்னே காவேரி ஓடுகிறது. இதை படிக்கும் பொழுது 40 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எழுதிய இந்த புத்தகத்தின் தலைவி, பெருகி ஓடிய இடங்களில் எல்லாம் இப்பொழுது வெறும் மணல் மேடாய் இருப்பது, வாழ்ந்து கெட்ட வீட்டை பார்பது போன்ற வலியை ஏற்படுத்துகிறது.

காவேரி கரை ஊர்களை பற்றி சொல்லும் போது, அதன் வரலாற்றையும், அது சார்ந்த நம்பிக்கைகளையும், அந்த ஊரில் வாழ்ந்த மனிதர்களையும், அவர் படைப்புகளையும் சொல்லி செல்லும் பொது, ஒரு வித nostalgia உருவாகிறது. கங்கை கொண்ட சோழபுரம் பற்றிய கேள்விகள், ஒரு நாவலை படிக்கும் போது மனதில் சில கதாபாத்திரங்கள் ஏற்படுத்தும் உணர்வை தருகின்றன.

ஆசிரியரின் தமிழ் இலக்கியகங்கள், மற்றும் கர்ஞாடக இசை மேல் உள்ள ஈடுபாடு, புத்தகம் முழுவதும் விரவி உள்ளது. பயண நூல், தகவல் களஞ்சியம் என்பதை எல்லாம் விட அதிக ஈடுபாடு வர காரணம் ஆசிரியருக்கு காவேரி மீது உள்ள காதல். காதல் இன்றி வேறெதுவும், இப்படி உருகி, இரசித்து எழுத வைக்காது.

எத்தனையோ இராஜ்ஜியங்களையும், மன்னர்களையும், படைப்பாளிகளையும், கோபுரங்களையும், அரண்மனைகளையும், கண்டு, நூற்றாண்டாய் நிலைத்து நின்று, பல துணை நதிகளை இணைத்து, சுளித்து, வளைந்து, பொங்கி, அடங்கி , துள்ளி, பல கிளை நதிகளாய் கிளைந்து, கடல் கலந்த காவேரியியை கொண்டாடும் புத்தகம்.அகண்ட காவேரியில் நமக்கு, இன்று மிச்சம் இருப்பவையோ, பரந்த மணல் திட்டுகளும், சிதிலடைந்த கோயில்களும்தான். அவைகளும் வேகமாய் கரைந்து கொண்டிருக்கும் நேரத்தில், நமக்கும், நமக்கு பின் இருப்பவர்களும் மிச்சம் இருப்பவையோ சிலப்பதிகாரம், தியாகராஜர் கீர்த்தனைகள் போன்ற காவிரியை கொண்டாடிய படைப்புகள் தான். அவை போலவே சாஸ்வீதம் பெரும் தன்மை வாய்ந்தது இப் படைப்பு.

drop-4

Is this true?

“Yes”. He said in monosyllable without any hesitation, as if he waited for this question long enough.

“Was that a lie then?”. next question came even before the answer was given

“No, It was also true”, he answered trying to stop the smile the lips are taking.

Both were true as it is a result of when and where. Truth drifts with time and morphs itself. Truth is like a larva, we hide in our fist. After time when we release our fingers, it flies as butterfly. Truth is the biggest lie.

All is not well

What am I doing with my life? So far its answer was eluding me through philosophical or existential point of view. Of late even in terms of my daily routines, I have no answer. Am I forgetting what I did or am I doing nothing? Time drips through my hand like the water in the hands of child. We never know what peace is unless it ends. The books are waiting like the old friend, who is waiting in his room to hug me and fill me with warmth. But still I am not able to get back to them. Its weeks since I finished last book, which by itself the one I have read for so long. To get back to our best pal, we need clarity and now in my mind everything looks like viewing a busy highway on a rainy day.

Responsibility is making decisions, taking a call, sticking to it and convincing others on that. For me any call made is bluffing with life and hence I always preferred to be a leaf drifting in the rapids of a great river. To the surprise of my own I bluffed with life. I started as a person entering for first time into casino, tightly clenching the few shillings in his hands and hesitantly took a table, observing fellow players, making calculation when shall he exit etc. But as game proceeds, as the web gets dense and as stakes gets higher, I recognize, there is no fall back. Things are going to change, leaving guilt in one way or other. To add more twists life brings in more responsibility. All of a sudden I become like a mother who got triplet in her first delivery. The guilt of ignoring other always lurks in her heart as she serves another. In the futility of making someone happy others are left hurt. Worse is yet to come- fatalism in the game of bluffing. It’s far more dangerous as the mind no longer takes how the cards are getting shuffled, who holds what. It simply bets, draws a card and drops it.

But everything has an end, though the traces will be in the air long after. All I wish is the hearts I hurt will understand me even though not forgive me.