தேர்தல் முடிவுகள்2009

பாராளுமண்ற தேர்தல் முடிவுகள், பெரும்பலோருக்கு ஆச்சர்யத்தை ஏற்படித்தியிருக்கிறது. அதிமுக கூட்டணியின் தோல்விக்கான காரணங்கள் என இப்பொழுது சொல்லபடுபவை எல்லாம் யூகங்களே. அவை நிருப்பிக்க முடியதவை. ஆனால் ஏன் பெரும்பாலனோர் எதிர்பார்ப்பு பொய்த்தது என அனுமானிக்கலாம்.

1. தேமுதிகா வின் ஒட்டு பிரிப்பு திமுகாவிற்கு சாதகம் என தேர்தல் முன்பு இருந்து பலர் சொல்லி வருகிரார்கள், ஆனால் என்னால் அதை முழுமையாக ஏற்க முடியவில்லை. காரணம்- தேமுதிகா ஆட்சியில் இருப்பவருக்கு எதிரான ஓட்டுக்களையே பிரிக்கிறது என்றால், ஏன் சென்ற சட்டசபை தேர்தலில் அது அதிமுகவிற்கு உதவவில்லை?

2. பணம் பாய்ந்திருக்கிறது -உண்மை. அதிமுக ஒன்றும் பண பற்றாக்குறையான கட்சி இல்லையே? இவர்கள் எல்லோரை விட பணம் குறைவாக உள்ள தேமுதிக நல்ல ஓட்டு விகிதம் பெற்று இருக்கிறதே?

3. இலங்கை தமிழர் பிரச்சினை: இதை மட்டுமே பிரதானமாக நம்பி எதிர்கட்சிகள் பிரச்சாரம் பண்ணினார்கள். ஆனால் அது ஏன் தேர்தல் அலையாக மாறவில்லை? ஒரு பிரச்சனை தேர்தல் அலையாக மாறும் போது அது பல தர்க்க நியாங்களை இழந்து, வெரும் உணர்வு பூர்வமாக மட்டும் பார்க்க படும். உதாரணம்: ராஜிவ் படுகொலைக்கு பின் தேர்தல், ஜெயலலிதா நடத்திய ஆடம்பர திருமணத்திற்கு பின் வந்த தேர்தல். தேர்தல் அலை எப்பொழுதும் ஒரு பொதுபடுத்தபட்ட குற்றவாளியையும், அதற்கு எதிரான வரையும் அடையாளம் கண்டிருக்கும்.ஆனால் இந்த முறை அப்படி நடக்கவில்லை. எல்லா கட்சிகளும் தேர்தல் நேர பிரச்சினையாக மட்டுமே இலங்கை பிரச்சினயை அனுகியது மக்களுக்கு பிடிக்காமல் போகியிருக்கலாம். அந்த பிரச்சனையின் நீண்ட நெடும் காலம், அதன் மேலான ஈர்ப்பை குறைத்திருக்கலாம். மிக முக்கியமாக, இலங்கை பிரச்சனை ltte மற்றும் இலங்கை அரசுக்கும் ஆன போராக மட்டுமே பெரும்பாலான் ஊடகங்களால் நிறுவ பட்டுவிட்டது. அது ஒரு மனிதநேய பிரச்சினையாக பார்க்க படவில்லை. அப்படி பார்க்க பட்ட ஒரு சில பார்வகளும் LTTE ஆதரவு என்றே முத்திரை குத்தபட்டது. In war ther is no neutral, either you or with us or against us- என்ற கால காலமாக ஏற்கவைக்கபட்ட வாதம், பிரச்சனையின் மையபுள்ளியை நகர்த்திவிட்டது. ஊடகங்களின் மூலமாக தன் எண்ணங்களை தீர்மானிக்கபடும் (வருத்தபட வேனடியது தான் என்றாலும், இதுதான் நிதர்சன்ம்), வாக்களர்கள், தீவரவாத எதிர்ப்பு, மரண ஒலம் இரண்டுக்கு நடுவே குழம்பி போகி , ஒரு தனிப்பட்ட எதிரியயை அடையாளம் காண முடியவில்லை. மக்களின் வாழ்வாதர பிரச்சினைகளை பற்றி பேசாமல் ஒரு உணர்வு பூர்வமான பிரச்சினையை முன் வைத்து வெற்றி பெற்று விடலாம் என சுலபமான பதயை தேர்ந்தெடுத்துவிட்டார் ஜெ.மின் பாற்றாக்குறையால் அதிகம் பாதிக்கபட்ட கொங்கு பகுதியில் திமுகாவால் வெல்ல முடியவில்லை. என் தனிபட்ட உணர்வு, விஜயகாந்த், மக்கள் பிரச்சினைகளோடு தன்னை இணைத்த அளவுக்கு கூட ஜெ இணயவில்லை.
   

4. திமுக எப்பொழுதும் தனெக்கெதிராய் ஒரு எதிரி இருப்பதையே விரும்பி இருக்கிறது. தன் வெற்றியைவிட மதிமுக, பாமக, போன்ற கட்சிகளின் வளர்ச்சியை மட்டு படுத்துவதில் அதன் கவனத்தை பல முறை செயல் படுத்தி இருக்கிறது. இது கருணாநிதியின் மிக பெரிய ராஜதந்திரம். முன் எப்பொழுதும் இல்லாத வகையில் , இந்த முறை, அது பெரிய அளவில் வெற்றி பெற்றிருகிறது. ஆனால், காலம் வெற்றிடங்களை விரும்புவது இல்லை. விஜயகாந்தின் ஓட்டு அதைதான் நிருபிக்கிறது. இன்னும் எத்தனை காலம் தனியாய் தாக்கு பிடிப்பார் என காத்திருக்கிறது திமுக/அதிமுக. வலைக்குள் விழுமா, அல்லது அதற்குள் எங்கேனும் வெல்லுமா என்பதை காலமே சொல்லும். அரசியலும் , சினிமா போலத்தான், பலமுறை, வெற்றியை தீர்மானிப்பவை, நிகழ்தகவுகளே. ஆனால் , தன் இருப்பிடத்தை தக்க வைக்க வெற்றிகள் அவசியம். அது சினிமாவில் ரஜினியாக இருந்தாலும் சரி, அரசியலில் விஜயகாந்தாக இருந்தாலும் சரி. அடுத்த தேர்தல், எல்லோரைவிட விஜ்யகாந்துக்கு பெரிய சவால்.
   

The Devil wears Prada

As the movie title rolls, we see two women getting ready. The scenes switch between their bedrooms to give a sneak into the way how they start a day. One, carefully gets herself ready in empty nice house. On other hand, we see a girl who chose 'a' dress . She leaves from her messy room , kissing her boyfriend in bed and then eats a heavy burger with garlic and onion smell. She is the protagonist of the story, Andrea. Andrea is getting ready for her interview to the post of personal assistant to Miranda (played by Meryl Streep), the editor in chief of fashion magazine 'Run-away'. Miranda can make or break any fashion designer. This job is what any girl would die for. For Andrea, fashion world is just a dress. She want the job for the contacts it gives.It's a temp place for her. While every one runs behind Miranda, Andrea just does her job. She puts all her effort. She works even ignoring her meeting with her father. She does it to show she is capable but not because she likes it. She doesn't get a smile from Miranda. She says Andrea disappoints her. Andrea decides to resign. But it makes her feel as if she is quitting. Andrea, the intellectual, smart girl. Girl with brains in a place loaded with girls whose brain knows only about food and dress. Can she quit ?Won't it mean she couldn't do what those girls can do. Does she concede? After this movie is about how Andrea wins the heart of Miranda. She shouts over the roof top when Miranda remembers Andrea name and ask her to do deliver notes in her house. But in the course she loses her friends, boy friend more importantly what she stood far. What is worse, when everyone says she has changed, she thinks she didn't, she thinks she is same old idealistic girl and now she had no other option. She does everything just because Miranda wants her do it.

Are we all not Andrea? The world calls it as growing up, becoming சமத்து. Are we not get seduced by the appreciation of our superiors .For that aren't we move far from what we stand for and get engulfed in the great grand spin? The greatest irony is that we never know that we are moving away from our base. At the end when we get changed so much, we no longer remember where our base is. Its same for an innocent college grad enters into corporate or for an revolutionary leader who starts his fight against giant system for the people's independence and sovereignty. We all wonder how he got changed so much, how he degraded from a Savior to a mob killer, how she changed from a heart of gold to surviving beast which will drink any blood to secure its position. The real world says its as being practical. What a vicious word? What a euphemistic way of saying nothing else is reality?

All start as a small compromise. Small compromise to stay in the game. Change yourself little bit so that you can be in the game and when your time comes you can do what you want. But for that you have to be in the game. But, history again and again shows, these people when they reach the point, which they wanted to reach- not for its attraction but for the help it will give to their cause- gets completely merged into the system and no longer remembers why they actually want to reach there.

It all starts as a simple game of visiting the boundaries of a dark forest. We just keep few steps in and get out. We keep playing. We think we can toy with it. But over time, before we recognize, we reach a point of no return. In the movie Annie just throws her mobile and gets back to her world. In real life, we couldn't say so easily, "I quit", even when we realize the cost of running it is getting more. Eventually we chose to surrender than to quit.

அறிமுகம்

காம புள்ளியை சுற்றி
காலம் கோடு போட்ட
கோலம் நான்.

Out lie rs

Outliers is a book by Malcolm Gladwell, which analyses the success of people and tries to put the big picture behind the success. As it says, the bigger picture is the things our conventional moral lessons fail to say. It says how society, cultural heritage and chance plays important role in one becoming successful or famous. It is not just one’s talents. What it says is not those people became successful just because they were lucky. It accepts they were talented. But they had something beyond their talents that brought them the fortunes. For some it was where their great grand parents born. For some it was their year of birth or month of birth. Actually these are the things it states as reason for their success more than their talents: When you born, where you born, to whom you born and to whom they were born. It’s interesting and even more convincing. But what it ignores is it doesn’t speak about negative samples. About the people whom even with their talents failed. Well it shrugs of it with the argument those people don’t exist; they are wiped out simply because it’s winners who write history.

The book brings out an interesting fact; any person who succeeds has put 10000 hours of work before he succeeds. Neither one succeeded without that much hours of effort, nor one failed with that much work. What it extrapolates is the people with some advantages (the ones stated above) gets these hours. And the other group doesn’t. Well its huge amount of time to put. You won’t put so much unless you get some feedback, you will give up in middle if you don’t think you can make out. It’s like a marathon. The moment you know you won’t finish, you quit. It’s easy. You can find it sooner. But it applies only to the people who run for the purpose of winning. Not for those people who run for the reason of running. It is the point the book fails to understand. It is true the year of birth plays pivotal role in the Silicon Valley success stories. But it’s more important when they entered into computer field they don’t know it’s the future. They hooked to it because they loved it, not because they thought it will bring them success. That is the fundamental reason. The passion. No one can predict how world takes its course over years. All one can do is to do the things that he love to do. It’s one thing you can see in the people all who succeeded. Bill gates didn’t spend 10000 hours in computer because he predicted it will be the future. It’s true A.R.Rahman got Oscar because he was in music industry when world is shrinking and India is growing. But what’s more important is he didn’t chose music as his profession, because he predicted globalization or because he know what he should do in next 20 years to get Oscar. It’s simply because he loved music. The converse is also true. Take any profession or industry, its not nurtured persons, persons whose parents identified it’s the future and nurtured their offspring, who made their marks in industry. By overwhelming majority its people who are first of it’s kind. What Malcolm Gladwell fails to point out is a single story where a person understood his date of birth advantage, his year of birth advantage, his cultural advantage and chose a profession and marveled in it. He can’t present a case like that simple because it doesn’t exist.


What he says is truth, undisputable but it holds no value. It’s like the fact earth is round for a person who never traveled more than 100 mile from his place of living. It is as much true as saying, sun raises in east is false. But it holds no value. Because at the end of day, what makes this life a worth one is the reason for which it lived. A man loses his life once he knows his life is built on nothing. It is his beliefs, his passion, however foolish they are to the critical eyes, but that’s what keep them running. It’s not the success it gives. Success is just by-product.

P.S.:
An important thing, I learned in this book is that I have to give my 10000 hours of work to make whatever I wrote to be more interesting.

drop-3

There was a sound. It was not disturbing. It does not have a beat or rhythm or anything that could make it as music. It cannot be shrugged as noise or as hissing sound. Actually, he didn’t sense it when it was there. He identified it when it was absent. He felt the difference in its absence. He tried hard to remember how it sounded. He could not put his finger. He could not bring it back, even with his musical talents which brought him awards from every corner of the world. His impotency made him to doubt his senses. Is it true he heard them or he just dreamt as he heard it all these years. Is it just another dream he just woke up from?

விலாசமில்லாத மடல்

வார்த்தை கடலில் ,
நமக்கான உறவை சொல்லும் வார்த்தை,
சிப்பிக்குள் முத்தாய், எங்கோ...

நான் வருண பகவானல்ல...
ஆனால் பாசியில் இருந்து முத்துக்களை
பிரிக்க தெரிந்தவன்.........

உன்னை நான் அறிமுகபடுத்துவதற்கான வார்த்தை
என்றேனும் சரியான சிப்பியில் விழும்...
என்றேனும் என் கரை தொடும்....

ஆனால்,
அன்று என் அருகில் இருப்பாயா நீ?
இல்லை நம் உறவு
இறந்த காலம் ஆகி இருக்குமோ?


(பி.கு). உனக்கு தெரியும் இது உனக்கு தானென்று..

Drop-2

You are there. I could sense your body in my breath. Your fragrance fills my nostrils. I feel the heat generated from your body. I stretch my hand to hold you. I wake by the sound of my servant. He came close to me thinking I called him. I nod my head, indicating him to leave. I have meetings to catch up and deals to sign. I am the hope, role model for any aspiring youth. Books were written. My life had been microanalysed: how smart my choices were? How each moved me an inch towards what I am now?

I have everything, still nothing. I am happy, still unhappy. May be my choices were wrong. I should have dropped everything and shall have come with you when you called me. We might be in a house arguing whether we should buy a saree for you or chappal for me with the bonus I got. We might fight everyday. Neighbors might murmur about us with heads low as we cross them. But I will have you. Is that I want? After all these years, I don’t know. I don’t know the answer to the question my dad asked me while I am in my hall and you are in the station waiting for me. It’s a life I never lived, I could never live. I have no answer how could it be. I don’t know which is worthy?